Karadaş, ‘sağlığımız kimlere emanet’ diye bir soru soruyor ve sağlık konusunda kentteki planlamanın kimler tarafından nasıl ve ne şekilde yapıldığını da bilmediklerini anlatıyordu.
ilk etapta sadece bir serzeniş olarak algıladığım bu açıklamanın ne anlama geldiğini önceki akşam saat 22.00 sıralarında tanık olduğum bir bıçaklama olayı sonrası daha iyi anladım.
Ne oldu?
Neden Karadaş’ın bu açıklamasından yola çıkarak bu yazıyı yazdım. Hikâyeyi anlatayım ne anlama geldiğine hep birlikte tanıklık edelim.
Tarih; 4 Mart 2013
Saat; 22.10 gibi.
Yer: Ofis Kışla Sokak
Evde oturuyorum, dışarıda bağrışmalar var.
Kadın ve erkek sesleri birbirine karışıyor.
Pencereden bakıyorum; itiş-kakış, fiziki müdahaleler var, muhtemelen aile içi bir sorundan kaynaklı durum diye düşünüyorum, büyük ihtimalle de öyle.
iki kadınla tartışan orta yaşlı bir adam bir iki adım geri çekiliyor karın bölgesinden kan sızıyor. Yerde bir bıçak gözüme ilişiyor bıçaklanma ihtimali yüksek. Adam hala ayakta ve iki kadının oradan ayrılmaması için direniyor. Nihayet polis sirenleri çalıyor, 4 yâda 5 polis aracı olay yerine intikal ediyor, durum kontrol altına alınıyor, muhataplar birbirlerinden uzaklaştırılıyor. Yaralı adam kan kaybından olsa gerek kendinden geçip yere yıkılıyor.
işte asıl hikâye yani sağlıktaki emanet meselesi de bu dakikadan sonra başlıyor. Polisin ulaştığı yerde hala ambulans yok. 10-15 dakika gibi bir zaman dilimi yaralının ölüme yaklaşması için yeterli bir süre. Ambulans hala yok. Benim gibi balkonlarına ve pencerelerine çıkan komşuların kuşbakışı gördüğümüz manzara içler acısı. Doğal olarak ‘ambülâns çağırın’ diye herkes feryat ediyor.
Polis ekiplerinin ambulans anonsu yaptıkları kesin de ambulans neden gelmiyor?
Balkondan izleyenlerinde 112’yi aradıklarına eminin.
Çünkü o arada ben de arıyorum.
ilk arayışta ambulans acil servis meşgul çıkıyor.
ikinci arayışımda çalıyor.
Güvenlik nedeniyle ses kaydımızın yapıldığı anonsundan sonra görevli kadın sesine durumu anlatmaya çalışıyorum, ancak, o bana acildeki yoğunluğu ve Diyarbakır trafiği nedeniyle gecikmeyi anlatıyor ve en yakın acilden yönlendirme yaptıklarını söylüyor.
Konuştuğum saati de söyleyeyim ki aradan geçen zamanı hep birlikte değerlendirme imkânı bulalım; 22.49.
2-3 dakika sonra ambulans sesleri rahatlatıyor.
1-2-3.Evet arka arakaya 3 ambulans geliyor.
Bir yaralı 3 ambulans.
Süratte ‘sınır’ var, hizmette ‘sınır’ yok!
Maşallah, sağlık ordusu kaynıyor sokak.
Sağlığımızın emanet edildiği kurumun planlamasındaki dağınıklığı kuşbakışı seyrederken doğal olarak tabip odası başkanı Kemal Karadaş’a hak veriyorum. Zamanında gelecek bir ambulans için konu-komşu çaba sarf ederken, zamansız gelen 3 ambulanstan ikisinin çare olmadığını görüyoruz. Neyse ki, onlarda yaralı yakınlarını taşımayı üstleniyor da durum sakinleşiyor.

Sahi, sağlığımız kimlere emanet!