Gazeteden ayrıldım ki bir mektup. Mektubun sahibi emekli öğretmen Mehmet Ateş. Güzel bir konuyu yazmış. Bir gazeteci olarak fotoğraf makinesi elimizde Ergani’yi dolaşıyoruz, çekim yapıyoruz, kamuoyunu bilgilendirmek için haber yapıyoruz. Ama bizim görmediğimizi vatandaş görüyor. Konu önemli olduğu için gazeteye verdiğim yazıyı geri aldım. Bana mektup gönderen eli öpülecek öğretmen Mehmet Ateş’in yazısını yayınlıyorum. Hiç değiştirmeden olduğu gibi sizlerle paylaşıyorum. T.C. Karayolları 9. bölge müdürlüğüne şikâyetim var. Sayın müdürüm: ben Diyarbakır’ın Ergani ilçesinde yaşayan bir vatandaşım. Bizim bir yol sorunumuz var. ilçe ile istasyon arası 4 km’dir. Bu 4 Km’lik yol aslında şehir ile birleşmiş durumdadır. Yani yolun sağı ve solu yerleşim alanlarıyla dolmuş. işte sorun olanda bu yoldur. Yol diyorsam da aslında yol mol yok demeye bin şahit lazım. Yol yolluktan çıkmış çileye dönmüş. Sayın müdürüm: bizde her vatandaş gibi yaya yolunun olduğu bir araba geçerken kapı ve pencerelerinden toz yağmadığı yaya yolunda geçmeyi, çocukların güvenli bir şekilde yaya yolunda okula gidip geldiği yolun sağında ve solunda ağaçlar, oturmak için banklar görmek istiyoruz. Sayın müdürüm: Türkiye’yi geziyorum şehirler, ilçeler hatta köyler görüyorum buna da çok seviniyorum. insanlar güzel şeylere temiz alanlara düzenli, tertipli yollara layıktır. Sayın müdürüm: biz ise hala toz toprağın içinde debelenip duruyoruz. Başka yerlerde millete Nur yağarken bize nalet yağıyor. Biz bunu hak etmiyoruz. ikinci sınıf insan muamelesi görmekte istemiyoruz. Sayın müdürüm: bizde tozsuz, dumansız, çamursuz, yaya yolu yapılmış yol istiyoruz. Acaba çok mu şey istiyoruz?