Bu öykü kitaplarını istanbul’da Nisan ayının başında Berfin Bahar dergisine uğradığımda derginin Genel Yayın ve Yazı işleri Yönetmeni ismet Arslan; “Abi, bu kitapların yazarı Diyarbakırlı. ilgini çekeceğini düşünüyorum” deyip vermişti. Kitapları aldıktan sonra Rusya’ya (St. Petersburg’a) gitmem girdi araya. Kitapları Ergani’de okumak kısmetmiş.

Kitaplarda yer alan öyküler teknik açıdan ve anlatım olarak güzel, cümlelerin içinde sözcükler çok rahat yerlerini almış. Sözcükler cümlede kopmuş düğme gibi durmuyor, anlam yüklenerek satır aralarında ya da sonlarında içimizi kanatan sorunlar peş peşe önümüze dizilmiş. Yazar bildiklerini bilmezden, gördüklerini görmezden gelememiş. insanın söyleyecek bir şeyleri olmalı deyip yoksun ve yoksul insanların perişanlığını, sıradan insanların yaşanmışlıklarını, insanlık hallerini, yani üzüntülerini, sevinçlerini, coşkularını, paylaşımcı yanlarını ve kıskançlıklarını, yalnızlıklarını, aşklarını, terk edilmişliklerini; başka bir deyişle kimsesizleri, işsiz güçsüz bir baltaya sap olamamışları, esen yele eşlik eden ıslık tutturanları, bunalımlar denizinde yüzenleri, ettiği küfürlerden yorgun düşenleri, kirli çamaşır gibi yere serilenleri, kızgınlığını kine dönüştürenleri, gözleri kinle dolanları, vicdanları hadım edilmişleri, çöpleri eşeleyenleri ve yanaklarından süzülen yaşın eşliğinde inceden gülümseyenleri anlatmış. Bazen de insancıkları ama daha çokta talihleri olmadıkları için talihlerine küfür eden insanları anlatmış: Kahramanlarının çoğu karamsardır. Birçoğunun gözünde “insan soyu, karga ile sırtlanların karışımıdır aslında.” Kötü ve gaspçıdır. (Sular Kararırken, s.9)

Kısacası, kitaplarda çoğu kez çıkara endeksli insanların sınıf ve cinsler arası ilişkileri didiklenerek hayatın her alanında var olan güçlü ile güçsüzün kavgası ve bu kavgada hakkını yedirmeme ve onurun koruması öyküleştirilmiş. insan, yaşanan mekân ve yerler, nesneler anlatılırken bazen uçlara savrulansa da anlatılmak istenen anlatılmış. Kusuru öykülerin biraz bira ve içkiye boğulmuş, bira ve anason kokuyor oluşudur. Yazarımız yazacağı öykülerde bundan sonra kahramanlarına fazla içki içirmese bence iyi olur. Ayrıca öyküler yer yer sanki siyasi bildirgeye dönüşmüş. Öykülerde siyasi konuların çok daha incelikli işlenmesi gerektiği düşüncesindeyim. Birde bir Çüngüşlü (Diyarbakırlı) olarak yazar şu veya bu nedenlerle izmir’e göç etmiş veya göç etmek zorunda kalmış ve kentin kenarında tutunmaya çalışanları da anlatsaydı hiçte fena olmazdı derim. Yazarımızın bunları aşacağını ümit edyorum.

Sözü edilmeyen, konuşulmayan şeyler kolay unutulur. Bazen de içten içe kanar. Acı verir. Yazarımız sözü edilmeyen, konuşulmaya değer görülmeyen, görmemezlikten gelinen insanlara dair şeyleri dert edinmiş. Yazarak yükünü hafifletmek isterken, yükünü daha da ağırlaştırmış. Gerçeklere tanıklık ediyor.

Erdinç Gültekin’in kitaplarını öykü tadında okudum diyebilirim.

***

Erdinç Gültekin kimdir?

Erdinç Gültekin, 1980 Diyarbakır-Çüngüş doğumlu olup, yaşamını izmir Karşıyaka’da sürdürmektedir. Sular Kararırken (2012) ve Benim Kâbuslarım (2013) adıyla iki öykü bulunmaktadır.

Künyesi:

1. Erdinç Gültekin, Sular Kararırken, Kora Yayın, istanbul, 2012, 92 sy.

2. Erdinç Gültekin, Benim Kâbuslarım, Kora Yayın, istanbul, 2013, 86 sy.

[Berfin Bahar Dergisi, Ağustos 2013, Sayı: 186.]