Müslüm Üzülmez

Aptal insanların çoğu şahsi menfaatlerinin ötesini düşünmeleri çok zor olduğundan kolayca kepazeliklere imza atarlar.

Tigris Haber (Diyarbakır) gazetesinde, yayına başladığı günden beri imkân buldukça bana ayrılan köşede yazılar yazıyorum. Gazeteyi istanbul’da olmam nedeniyle ancak internet ortamından, gazetenin Web sitesinden takip edebiliyorum.

Sıddık Algül denen şahsında aynı gazetede dizi halinde “Kaybolan Meslekler” başlığı altında yazıları yayınlanıyor. Şu anda görebildiğim kadarıyla Tigris Haber’in Web sitesinde 14 Haziran 2015 tarihinde girilmiş “Kaybolan Meslekler (15)” yayında.

Sıddık Algül’ün köşesinde yayınlanan “kaybolan meslekler”le ilgili on beş yazının hemen hemen tümü her şeyiyle bana aittir. intihal edilen yazım Haziran 2007’de Ergani’de o zaman günlük yayınlanan Ergani Postası gazetesinde “Kaybolan Meslekler, Kaybolan Nesneler” başlığı altında yayınlandı. Sonra da kendi şahsi sitemde yayına konuldu.

Söz konusu yazım şu anda şahsi sitemde yayındadır. Merak eden okuyucular http://www.uzulmez.info/muslum/makale/meslekler.htm den bakıp inceleyebilir. Sıddık Algül’un köşesinde yayınlanan yazılarla sitedeki yazı karşılaştırıp durumun vahametini görülebilir.

Başta da yazdığım gibi, yazıların yaklaşık %90’ı noktası virgülü ile bana ait. Bu savımın kanıtı olarak benim “Kaybolan Meslekler, Kaybolan Nesneler” başlıklı yazımla Sıddık Algül’ün köşesinde yayınlan yazılarından sadece üç örnek vereceğim. Geriye kalanlara artık sizler karar verin.

Birinci örnek; “Kaybolan Meslekler, Kaybolan Nesneler” başlıklı yazımın hemen başlangıç kısmından:

«Kaybolan Meslekler, Tarihe Karışan Nesneler

“Zihnim kendi zamanı içinde ilerlemeye ihtiyaç duyar, bir başkasının zamanına boyun eğmez!” -Rousseau

I. Kaybolan Meslekler

Sanatçılar, yazarlar ve gazetecilerin yaşadığı dönemin tanıkları olduğu söylenir. Bu tanıklık, sanatçı ve yazarın uçsuz bucaksız düşsel dünyasında anı, fotoğraf ve yazılarında kalıcılaşırsa bir anlam kazanır. Kanımca sanatçılar, yazarlar ve gazeteciler topluma karşı sorumlu olduklarından biraz da buna mecburdurlar.

Dünya çok hızlı dönüyor. Teknoloji akıllara durgunluk verecek şekilde gelişiyor, ilerliyor. Alışkanlıklar, yaşam biçimleri, tüketim kalıpları sürekli değişime zorlanıyor, değişiyor. Hızla değişen yaşamın an’larını yakalayıp gelecek nesillere aktarmak, ancak sanatçı, yazar ve gazetecilerin bu görevi yerine getirmeleri ile mümkündür.»

Şimdi Sıddık Algül’ün 19 Mayıs 2015’te köşesinde ilk yayınlanan yazısı olan “Onlarla Beraber Başka Şeylerimizi de Yitiriyoruz Kaybolan Meslekler (1)”in giriş kısmına bakalım:

«Onlarla Beraber Başka Şeylerimizi de Yitiriyoruz Kaybolan Meslekler (1)

“Zihnim kendi zamanı içinde ilerlemeye ihtiyaç duyar, bir başkasının zamanına boyun eğmez!” demiş Rousseau…

I. Kaybolan Meslekler

Sanatçılar, yazarlar ve gazetecilerin yaşadığı dönemin tanıkları olduğu söylenir. Bu tanıklık, sanatçı ve yazarın uçsuz bucaksız düşsel dünyasında anı, fotoğraf ve yazılarında kalıcılaşırsa bir anlam kazanır. Kanımca sanatçılar, yazarlar ve gazeteciler topluma karşı sorumlu olduklarından biraz da buna mecburdurlar.

Dünya çok hızlı dönüyor. Teknoloji akıllara durgunluk verecek şekilde gelişiyor, ilerliyor. Alışkanlıklar, yaşam biçimleri, tüketim kalıpları sürekli değişime zorlanıyor, değişiyor. Hızla değişen yaşamın an’larını yakalayıp gelecek nesillere aktarmak, ancak sanatçı, yazar ve gazetecilerin bu görevi yerine getirmeleri ile mümkündür.»

ikinci örnek; “Kaybolan Meslekler, Kaybolan Nesneler” başlıklı yazımın ortalarından bir yerden,“Culfacılık/ Dokumacılık” yazımdan:

«Culfa ile culfacı arasındaki ilişki nedir?

Ermenice sözcüklerin Türkçe veya Farsçaya düzenli çevrildiği iddia edilemez. “Culfalı dokumacılar”, culfacılar; “Culfa tezgahları”, culfa olarak neden kısaltılmasın?

Atalarımız da öyle yapmış olabilir. Belki de bu biçimdeki değişikliği Ermeni ustalar yapmıştır. Ermenilerden bez satın alanlar, bazı sözcükleri de değiştirerek benimsiyorlardı. (Kaynak: Armeniansand Russia 1626- 1796 A documentary Record- George A. Bournoutian)

Ergani’de çulfacı var mıydı yok muydu bilemiyorum. Ama dokuma bezlerinin Çermik’en, Malatya’dan getirildiğini hatırlıyorum. Culfacılık Malatyalılar tarafından Çermik’e getirilmiştir.

Faho Dedem (Fahri Değirmenci), Çermik’te en tanınmış culfacılardan biriydi. Onun culfa tezgâhı başında oturuşu, mekiğin elinde balık gibi, ipliklerin arasından bir sağa bir sola kayışı, mekiğin gidiş gelişine paralel dedemin elleriyle otomatik olarak mekiği yakalayışı ve yeniden atışı, ayaklarının peryodik olarak bir inip bir kalkışı ve en önemlisi tezgâh başında vakurlu bir şekilde boynundaki mahrama denilen büyük mendille alın terini silişi halen gözlerimin önündedir.»

Şimdi, Sıddık Algül’ün köşesinde 4 Haziran 2015’te yayınlanan “Kaybolan Meslekler (12)”e bir gözatalım:

«Culfa ile culfacı arasındaki ilişki nedir?

Ermenice sözcüklerin Türkçe veya Farsçaya düzenli çevrildiği iddia edilemez. “Culfalı dokumacılar”, culfacılar; “Culfatezgahları”, culfa olarak neden kısaltılmasın?

Atalarımız da öyle yapmış olabilir. Belki de bu biçimdeki değişikliği Ermeni ustalar yapmıştır. Ermenilerden bez satın alanlar, bazı sözcükleri de değiştirerek benimsiyorlardı.(Kaynak: ArmeniansandRussia 1626- 1796 A documentaryRecord- George A. Bournoutian)

Ergani’de çulfacı var mıydı yok muydu bilemiyorum. Ama dokuma bezlerinin Çermik’ten, Malatya’dan getirildiğini hatırlıyorum. Culfacılık Malatyalılar tarafından Çermik’e getirilmiştir.

Faho Dedem (Fahri Değirmenci), Çermik’te en tanınmış culfacılardan biriydi. Onun culfa tezgâhı başında oturuşu, mekiğin elinde balık gibi, ipliklerin arasından bir sağa bir sola kayışı, mekiğin gidiş gelişine paralel dedemin elleriyle otomatik olarak mekiği yakalayışı ve yeniden atışı, ayaklarının peryodik olarak bir inip bir kalkışı ve en önemlisi tezgâh başında vakurlu bir şekilde boynundaki mahrama denilen büyük mendille alın terini silişi halen gözlerimin önündedir.»

Sıddık Algül burada dikkatsizliği sonucu bariz bir şekilde yakayı ele vermiş, hırsızlığında suçüstü yakalanmıştır. Yazıda isim olarak anılan Faho (Fahri Değirmenci) benim dedemdir. Sıddık Algül’e sormak lazım, Fahri Değirmenci isminde Culfacı bir dedeniz var mı?

[“Culfacılık/ Dokumacılık” başlıklı yazım daha sonra yeniden gözden geçirilerek “Çermik’te Culfacılık ve Culfacılar” başlığı altında “Yazılı Kaynaklarda ÇERMiK” adlı kitabımda (Kent Işıkları, 2012, istanbul, s. 180-184) yerini almıştır.]

Üçüncü örnek; “Kaybolan Meslekler, Kaybolan Nesneler” başlıklı yazımda yer alan “Hancılık ve Nalbantlık”ın giriş kısmından:

«Hancılık ve Nalbantlık

“Evlerinin önü handır

Yanar yüreğim külhandır”

Eskiden otel ve motorlu taşıt yoktu. Başka il ve ilçelerden yük ve binek hayvanlarıyla gelenler veya köylerden hayvanlarıyla ürünlerini pazarda satmaya getiren köylüler, hem kendileri, hem de hayvanlarıyla birlikte kervansaraylarında veya hanlarda kalırlardı. Han sahiplerine veya işletenlere hancı denirdi.

Ergani’de kervansarayı olduğunu duymadım, ama Hilar’da Riya Bezirgana’yı (Bezirgan Yolu’nu) duydum. Bu yol, Anadolu’dan gelip, Diyarbakır üzerinden Mezopotamya ve doğuda iran’a, Çin’e giden büyük bir ticaret yoludur. Şimdi arkeolojik kazı yapılan Çayönü tepesiyle çayın arasından geçerdi. Kazı sebebiyle bu yol kayboldu.»

Sıddık Algül’ün 15 Haziran 2015’te köşesinde son yayınlanan yazısına, “Kaybolan Meslekler (15)”in giriş kısmına bir bakalım:

«Hancılık ve Nalbantlık

“Evlerinin önü handır

Yanar yüreğim külhandır”

Eskiden otel ve motorlu taşıt yoktu. Başka il ve ilçelerden yük ve binek hayvanlarıyla gelenler veya köylerden hayvanlarıyla ürünlerini pazarda satmaya getiren köylüler, hem kendileri, hem de hayvanlarıyla birlikte kervansaraylarında veya hanlarda kalırlardı. Han sahiplerine veya işletenlere hancı denirdi.

Hilar’da Riya Bezirgana (Bezirgan Yolu’nu) olduğu çevre köylüler tarafından söylenmektedir. Bu yol, Anadolu’dan gelip, Diyarbakır üzerinden Mezopotamya ve doğuda iran’a, Çin’e giden büyük bir ticaret yoludur. Şimdi arkeolojik kazı yapılan Çayönü tepesiyle çayın arasından geçerdi. Kazı sebebiyle bu yol kayboldu.»

[Sıddık Algül Nalbant Güven (işçi)’nin bir atı nallarken çekilmiş fotoğrafına da yer vermiş köşesindeki yazıda ve altına da Nalbant Güven işçi iş başında” diye yazmış. Bu fotoğrafı Erganili gazeteci dostum Esat Taştekin benim için çekip göndermişti. Yazımdan alınan bu ve diğer fotoğraf ve desenlerin hiç birinde, yazılarda olduğu gibi kaynak göstermemiştir. Sıddık Algül Nalbant Güven’i nerden tanıyor acaba?]

Bu üç örnekte de görüldüğü gibi yazılar noktası ve virgülüyle bana ait. Aynı gazetede yazılar yazıyoruz. Yapılan ayıbın ötesinde emeğe saygısızlıktır, açıkçası hırsızlıktır. Yasalarımıza göre de suçtur.

Sıddık Algül!

Başkasının emek verip yazdıklarını araklayarak gazete ve web sitelerinde yazılar yazabilirsin, ama hatırlatmak isterim:

Kendisi yazmış gibi sunanlar yazar olamaz! Olsa olsa yazar müsveddesi olur. Ne yapmak istiyorsunuz anlamış değilim. Sizden, şimdilik yasal haklarım saklı kalmak kaydıyla ciddi bir AÇIKLAMA bekliyorum. (17 Haziran 2015)

Not: Bu yazımı yayınlanması için 18 Haziran 2015 tarihinde Tigris Haber Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni ve Yazı işleri Müdürü Mehdi Tanaman ve diğer gönderdim, birkaç kez de telefonla görüştüm. Ama maalesef yazım gazetede yayınlanmadı.

e-posta: muslum.uzulmez@gmail.com

web: http://www.uzulmez.info/muslum